به ترانه مى سُرايم ياد تو را و به بند مى كشم ذره ، ذره ى محال تو را...

کلماتی را که هی می خواهند مرا بی خیال تو کنند بیرون می کشم

بغض، صدایم می زند و شب هذیان هایم تو را فریاد

قلم بر می دارم

می نویسم

جملاتی بی فعل و قافیه

و سکوت سرد بی تو واژه ها را می کشاند به گریه

یادت بهانه می شود ، بهانه دلتنگی و بی قراری

و باز کلماتم گیج نبودنت می شوند

می آویزند و پیچک می شوند و بی اختیار سراغت را می گیرند

جای خالیت ، سکوتت می کشاندم تا گریه تا هق هق

و چه سخت است گرفتار یکی در خیال بودن

که تنها دلگرمیش این صفحه مجازی است و بس

همیشه یادت باشد تو فرشته کسی هستی

حتی اگر ندانی

او در انتظار دیدنت لحظه شماری می کند

و همیشه برایت عشق آرزو می کند و یک باغ پر بنفشه  .....