آیا می توانی واژه ها را قانع کنی به نیامدنت...

انگار رنج نرسیدن بهتر از تلخی جدایی است

و چقدر خوب است کسی باشد

تا هذیانها و واژه های سمج طغیان کرده شعرت را

به همین سادگی با بودنش به عاشقانه ای مبدل کند

و عطر گاه گاه نوشته هایش دستت را بگیرند

و کلمات بهانه گیر را مجبور به کنار هم چیدن کند برای خودش

ببین چقدر دچارم و دلگیر

ببین کاغذ های مچاله دور و برم را

ببین لحظه های خسیم را

می نویسم به عادت همیشه

می نویسم و هدیه می دهم به تو ، به باد

و باران باران برایت دعا می کنم

دعا می کنم که تو آفتابی باشی

و آرامش همچون دانه های باران آرام و بی صدا زندگیت را غرق شادی و نور و لطافت کند