در حال دوست داشتن توام مثل پيچك بى ديوار

از اول هم نیامده بودی ، از اول هم نبودی

یا نمی خواستی باشی

شاید دلم داشتنت را توهم زده بود

و چه ساده هر روز یادم می رود که از یادم برده ای

و چه ساده تر ، هر روز فراموش می کنم که فراموشت کنم

و تنها من می مانم و خیابان هایی که قدم هایمان را با هم نمی بینند

نزدیکترین مخاطب من که در دورترین فاصله ایستاده ای

وقتی که تو بی تفاوتی دیگر چه فرق می کند بودن یا نبودنت

ولی من باز همان هذیان نویس همیشه ام

که یاد تو تار و پود خط خطی های شبانه اش می شود

ای غریبه ترین آشنای من ، واژه هایم کلافه شده اند از این همه نبودنت

بیا دستان گیچ کلماتم را بگیر دمی کنار نقطه چین آنها بنشین ....

خدایا پرم از وابستگیت

صمیمی تر از همیشه بغلم کن

مرا هزار امید است و آرزو و هر هزار تویی

خدایا مراقب نقاشی کوچکت (همونی که میدونی )باش